Antoinette Moeckli – Les initiateurs d’émotions
Ou plus trivialement
Les bouffeurs de spaghetti!
…Leurs yeux grands comme des soucoupes
prêts à avaler, à ingurgiter, que dis-je ? à bouffer, baffrer, boulotter
à se goinfrer d’un
fumantvolcan de spaghetti
une montagne sanguinolente de sauce insipide!
Ils en sont à s’en crever les yeux
les spaghetti s’y reflétant
lançant des flammes d’envie parmesantée
eux dont la cuite n’a rien d’italien,
pâles, blêmes s’agrippant sur la montagne brûlante
ils excitent le funeste appétit
de nos affamés!
dont la bouche exsangue criefamine
Un appel désespéré, alors
Gargantua et Pantagruel
se jettent sur la baignoire de sauce débordante
c’est la course folle de la fourchette rebutante
telle la fourche de mon voisin à l’étable
piquant et repiquant jusqu’à la mort du funeste plat
ne leur laissant qu’aigreurs à l’estomac
Oh désespoir à la fin vide sera l’assiette.
Vivement demain pour remettre le couvert … !
Antoinette Moeckli – Emotional initiators
Or more trivially The spaghetti eaters!
…Their eyes as big as saucers
ready to swallow, to gulp, what shall I say? to chomp, to scarf, to bite
to stuff their faces with a steaming volcano of spaghetti!
a bloody mountain of tasteless sauce
It’s enough to make you gouge your eyes out
spaghetti reflected in them
flames of parmesan envy
them, whose cooking is hardly Italian,
pale, pale, pallid, clinging to the burning mountain
they arouse the gruesome appetite
of our hungry
whose bloodless mouths cry famine!
A desperate call then
Gargantua and Pantagruel
pounce on the overflowing tub of sauce
it’s the mad rush of the discouraging fork
like the fork of my neighbour at the stable
pricking and stabing to death of the disastrous dish
leaving them with nothing but heartburn.
Oh! despair, in the end the plate will be empty!
they can’t wait to set the table again tomorrow!…
Antoinette Moeckli – Συναισθηματικοί εκκινητές
ή πιο τετριμμένα – Οι σπαγγετoφάγοι!
…Τα μάτια τους μεγάλα σαν πιατάκια
έτοιμοι να καταπιούν, να καταπιούν, τι να πω; να μασήσουν, να μασήσουν, να μασήσουν
να γεμίσουν τα πρόσωπά τους με ένα αχνιστό ηφαίστειο μακαρόνια!
ένα αιματηρό βουνό άγευστης σάλτσας
είναι αρκετό για να σε κάνει να βγάλεις τα μάτια σου
σπαγγέτι που αντανακλάται μέσα τους.
φλόγες φθόνου παρμεζάνας!
αυτούς, που η μαγειρική τους κάθε άλλο παρά ιταλική είναι,
χλωμό, χλωμά, ωχρά, προσκολλημένα στο φλεγόμενο βουνό
ξυπνούν την καταστροφική όρεξη
των πεινασμένων μας
των οποίων τα αναίμακτα στόματα φωνάζουν πείνα
ένα απεγνωσμένο κάλεσμα τότε
Γαργαντούα και Πανταγρούελ
ορμούν στην ξεχειλισμένη σκάφη με τη σάλτσα
είναι η τρελή βιασύνη του απωθητικού πιρουνιού
σαν το πιρούνι του γείτονά μου στο στάβλο
τσιμπώντας και τσιμπώντας μέχρι θανάτου το καταστροφικό πιάτο
αφήνοντάς τους μόνο καούρες.
Ω! απελπισία, στο τέλος το πιάτο θα είναι άδειο!
Ανυπομονώ να στρώσω πάλι το τραπέζι αύριο!…
